Wezwanie Parafii
Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim. Gdy oni odchodzili od Niego, Piotr rzekł do Jezusa: „Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy tamci weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie”. W chwili gdy odezwał się ten głos, Jezus znalazł się sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie oznajmili o tym, co widzieli.
Łk 9, 28b-36
Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI wieku. Była ona największym świętem w ciągu lata. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III jako podziękowanie Bogu za odniesione zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456r. Jednak lokalnie obchodzono to święto na Zachodzie już w VII wieku. W Polsce jest ono znane od XI wieku.
Podczas tego święta obchodzimy Objawienie przez Chrystusa Swojego Bóstwa Apostołom (św. Piotrowi, Janowi i Jakubowi). Uczniowie byli niezwykle przerażeni, zdziwieni, zachwyceni. Obok Jezusa ukazali się Mojżesz i Eliasz, jednak żaden z nich nie dorównywał chwale i blaskowi Syna Bożego. O Przemienieniu opowiadają trzy Ewangelie. Ważny jest również fakt, że Jezus pozwolił w nim uczestniczyć tylko trzem z pośród swoich uczniów - św. Piotrowi, św. Jakubowi i św. Janowi.
Przemienienie Pańskie przypomina, że Jezus może w każdej chwili odmienić nasz los. Ma ono jednak jeszcze jeden, radosny, eschatologiczny aspekt: przyjdzie czas, że Pan odmieni nas w chwale. Dlatego obchód tej tajemnicy wiary jest dniem wielkiej radości i nadziei, ponieważ nasze przebywanie na ziemi nie będzie ostateczne, bo nadejdzie po nim nieprzemijająca chwała.
Przemienienie to jednak nie tylko pamiątka dokonanego faktu. To także nie tylko nadzieja naszego zmartwychwstania i przemiany. To równocześnie nakaz zostawiony przez Chrystusa, to zadanie wytyczone Jego wyznawcom. Warunkiem naszego ostatecznego przemienienia jest stała przemiana duchowa, wewnętrzne, uparte naśladowanie Chrystusa. Ta przemiana w zarodku musi mieć podstawę na ziemi, by do swej pełni mogła dojść w wieczności. W drodze ku wieczności uczeń Jezusa musi być Mu wierny myślą, słowem i chrześcijańskim czynem. Chrystus obiecuje, że będziemy królować razem z Nim tam, gdzie - za Piotrem - będziemy powtarzać: "Mistrzu, jak dobrze, że tu jesteśmy".
Każdego roku, 6 sierpnia obchodzimy nasz główny odpust parafialny, a w jego przeddzień sprawujemy na cmentarzu Mszę świętą zbiorową w intencji zmarłych. Zapraszamy wszystkich parafian i gości do wspólnej modlitwy oraz aktywnego udziału w uroczystościach odpustowych.
Przemieniłeś się na górze, Chryste Boże,
i uczniowie Twoi, na ile mogli, zobaczyli Twoją chwałę,
aby, widząc Cię krzyżowanego, zrozumieli, że cierpisz dobrowolnie
i opowiadali ludziom, że Ty jesteś rzeczywiście Blaskiem Ojca.