Legion Maryi
„Wasza duchowość jest całkowicie maryjna, nie tylko dlatego, że Legion chlubi się imieniem Maryi, które niesie jako swój rozpostarty sztandar, ale przede wszystkim dlatego, że specyfikę swojej duchowości i apostolatu Legion buduje na żywej więzi z Maryją, na prawdzie o głębokim osobistym udziale Maryi Panny w planie zbawienia. Innymi słowy, pragniecie służyć, w duchu i z troskliwością Maryi każdej ludzkiej osobie, która jest obrazem Chrystusa”.
Jan Paweł II do Legionistów z Włoch, dnia 30 października 1982 r.
Cel, zadania i formacja
Legion Maryi jest stowarzyszeniem ludzi świeckich, których celem jest głoszenie chwały Bożej i dążenie do osobistej świętości poprzez modlitwę i pracę apostolską. Zakorzenione w duchowości maryjnej i powierzone Duchowi Świętemu życie Legionu Maryi jest oparte na wierze we współdziałanie Ducha Świętego i Najświętszej Maryi Panny w dziele zbawienia i szerzenia królestwa Bożego w świecie.
Głównym celem Legionu jest uświęcanie jego członków przez:
- uczestnictwo w misji ewangelizacji za pomocą apostolatu bezpośredniego, szczególnie wśród osób oddalonych od Kościoła
- odwiedzanie chorych i osób przebywających w zakładach opiekuńczych rodzin w potrzebie
- katechizacja poprzez świadectwo wiary w parafiach
- pomoc ludziom potrzebującym
- celebrację liturgii Słowa i organizowanie spotkań modlitewnych tam gdzie nie docierają księża
Oprócz cotygodniowych spotkań pogłębiających wiarę członkowie zachęceni do oddawania się Maryi według duchowości św. Ludwika de Montfort, uczestniczą w corocznych rekolekcjach zamkniętych oraz zobowiązują się do codziennego odmawiania Kateny Legionu - modlitwy do Najświętszej Maryi Panny, która jest węzłem zjednoczenia z nią. Charyzmatem Legionu Maryi jest prowadzenie ewangelizacji misyjnej, nade wszystko wśród mieszkańców swojej parafii. Legioniści, zawsze we dwoje, idą zarówno do niewierzących (misje ad gentes) jak i do ochrzczonych, którzy utracili zmysł wiary i obecności w Kościele (nowa ewangelizacja).
Duchowość
Legion Maryi opiera się przede wszystkim na głębokiej wierze w Boga i na wierze w miłość, jaką Bóg obdarza swoje dzieci. Bóg pragnie, by nasza praca przynosiła Mu wielką chwałę, dlatego będzie ją oczyszczał czyniąc owocną i trwałą. Podstawą duchowości Legionu Maryi jest potrójna więź legionisty: z Kościołem rozumianym jako mistyczne Ciało Chrystusa, z Maryją jako wzorem pełnienia woli Bożej i oraz z Duchem Świętym, który ożywia wiarę.
Podstawową metodą przygotowania do apostolatu jest metoda mistrz- uczeń. Doświadczony legionista wtajemnicza w duchowość i apostolstwo początkującego legionistę. A niezastąpionym środkiem formacji jest systematyczne studiowanie “Podręcznika Legionu Maryi”. Cotygodniowe spotkania pozwalają na odbycie dogłębnej formacji legionowej. Formacja obejmuje rozwój duchowości i przygotowanie do prowadzenia apostolatu. Zalecane jest częste uczestnictwo w Eucharystii i modlitwa brewiarzowa oraz coroczne rekolekcje pogłębiające życie wewnętrzne członków Legionu Maryi.
Spotkania Legionu Maryi odbywają się w naszej parafii w każdą środę po wieczornej Mszy świętej. Serdecznie zapraszamy wszystkich zainteresowanych służbą Kościołowi podejmowaną w duchu Maryi.
Straż Honorowa
Straż Honorowa powstała 13 III 1863 roku, a było to w liturgiczne święto Pięciu Ran Chrystusa w Bourg-en-Bresse koło Lionu we Francji. W rok po założeniu Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa uzyskała aprobatę papieża Piusa XI, który nazwał się pierwszym członkiem Straży Honorowej, a także aprobatę trzydziestu biskupów Francji i innych krajów Europy. Ponad 110 klasztorów przystąpiło do Dzieła, a w dwunastu krajach Europy rozpowszechniło się ono wśród wiernych świeckich, m.in. we Włoszech, Hiszpanii, Austrii, Niemczech, Belgii, Szwajcarii i Grecji. Aktualnie Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa istnieje w 15 krajach Europy, 12 krajach Afryki, 12 krajach obu Ameryk i 6 krajach Azji.
W Polsce Bractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa zostało kanonicznie założone przez bpa Antoniego Gałeckiego przy Kościele ss. Wizytek w Krakowie, w 1869 roku, a dekretem nuncjusza Achillesa Rattiego podniesiono je do godności Arcybractwa dla całej Polski w 1919 roku i tak jest do dnia dzisiejszego.
Zegar Straży utworzony jest przez wieniec z gwiazd 12, obejmuje on cały świat i zawsze jest ktoś, kto czuwa, czci Boskie Serca, które znajduje się wewnątrz tarczy. Jest ono nieustannie oplecione modlitwą czcicieli, których oznaczają te gwiazdy. To jest tak, że jeżeli my, w Polsce, śpimy to czuwają w innym zakątku świata. Czuwanie to polega na szczególnym łączeniu się z Jezusem podczas obranej przez siebie modlitwy. Ofiarujemy w niej Boskiemu Sercu to wszystko czym się zajmujemy. Nade wszystko myślą i sercem łączymy się z Jezusem, pozostając przy wykonywaniu codziennych zajęć. Tak więc zasadniczym rysem jest to, iż Straż nie ma w swym założeniu, by obraną godzinę spędzać wyłącznie w świątyni; jeśli jest taka możliwość - należy z niej skorzystać, jednak nie jest to wymagane. Dusza ma się kierować ku Jezusowi, który pełen smutku czeka na wynagrodzenie - a wynagradzać ma miłością; stawać się apostołem w sprawach codziennych; nawiązać jedność z Chrystusem w czasie, o którym nikt nie wie. W każdej godzinie oprócz intencji własnych, polecamy Bogu wyznaczone intencje, tzn.:
• 12-13 Kościół św. Papież, biskupi, kapłani, seminaria i nowicjaty
• 13-14 narody, rządzący, pokój i porozumienie
• 2-3 wszelkie instytucje polityczne, cywilne, społeczne
• 3-4 nawrócenie grzeszników i dalekich od wiary
• 4-5 nauczanie i wychowywanie młodzieży, nauczyciele, wybór zawodu i powołania
• 5-6 praca i wszystkie wypływające z niej problemy społeczne i ekonomiczne
• 6-7 osoby dotknięte strapieniem, narażone na pokusy i doświadczenia
• 7-8 rodzina, ojcowie i matki, małżeństwa chrześcijańskie i narzeczeni
• 8-9 misje katolickie, misjonarze i wszystkie dzieła dobroczynne
• 9-10 chorzy i konający
• 10-11 dusze w czyśćcu, zmarli w tym członkowie Straży Honorowej
• 11-12 królowanie Serca Pana Jezusa
Św. Małgorzata Maria powiedziała: „wszystko z miłości - nic z przymusu”. Tak więc czuwajmy z Chrystusem konającym w Ogrójcu i na Kalwarii wynagradzając Jego zbolałemu Sercu. Pocieszajmy Serce Boże naśladując pokorną i wdzięczną miłość św. Marii Magdaleny. Warto wiedzieć, że pierwszą Strażą Honorową czuwającą przy Zbawicielu, który potrzebował pocieszenia i obecność dusz rozmiłowanych w Nim - była Maryja, matka Jezusa, Jan - ukochany Jego uczeń i Maria Magdalena - rozmiłowana w Chrystusie. Otrzymali oni największą nagrodę jaką otrzymała pierwsza Straż Honorowa - tzn. Obecność w chwili otwarcia Jezusowego Serca. Oni pierwsi wpatrywali się w to pełne słodyczy Serce przebite włócznią. Jezus po dziś dzień poszukuje grona kochających osób, pragnących Go pocieszać i wynagradzać Mu swoją miłością, wierną i pamięcią - obojętność i niewdzięczność ludzi, dla których Zbawiciel tyle wycierpiał.
Do obowiązków Straży należy:
1. Wiernie odprawiać Godzinę Obecności przy Sercu Bożym
2. Brać udział w Godzinie Świętej (wspólnotowa lub indywidualnie)
3. Brać udział we Mszy świętej wynagradzającej Bożemu Sercu za swoje grzechy i całego świata w I piątek miesiąca
4. Szerzyć kult Najświętszego Serca Pana Jezusa
5. Nawiedzać Najświętszy Sakrament
6. Brać udział w comiesięcznych spotkaniach Arcybractwa
Współczesne statuty Arcybractwa, zachęcając do propagowania kultu Najświętszego Serca jako “najbardziej pożądanej formy autentycznej pobożności względem Jezusa Chrystusa” wyznaczają związane z tym praktyki.
Zaleca się oprócz codziennej Godziny Obecności częste nawiedzanie i adoracje Najświętszego Sakramentu oraz udział w Ofierze Eucharystycznej – z Komunią św. wynagradzającą, zwłaszcza w pierwsze piątki miesiąca i w czasie nabożeństw eucharystycznych, sprawowanych w duchu zadośćuczynienia Sercu Zbawiciela za wyrządzone Mu zniewagi w Najświętszym Sakramencie. Nowenna dziewięciu pierwszych piątków miesiąca jest najbardziej podstawową formą czczenia Serca Jezusa. Innym ważnym strażowym nabożeństwem jest Godzina Święta, odprawiana w czwartek przed pierwszym piątkiem miesiąca. W czerwcu – miesiącu poświęconym szczególnej czci Boskiego Serca – członkowie Arcybractwa uczestniczą w nabożeństwach czerwcowych. W tym też miesiącu obchodzą główne święto patronalne – uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz tradycyjnie udają się w ogólnopolskiej pielgrzymce do tronu Królowej Polski na Jasną Górę.
Miłość do Bożego Serca Jezusa skłania ich do pielęgnowania w sobie pobożności indywidualnej, wyrażającej się w akcie osobistego poświęcenia Sercu Bożemu, odprawianiu nowenny do Najświętszego Serca przed pierwszym piątkiem każdego miesiąca, śpiewie Godzinek o Najświętszym Sercu i intronizacji Bożego Serca w rodzinie. Intensywne życie modlitwy, prowadzące do doskonałości chrześcijańskiej, znajduje swój wyraz w czynnej miłości bliźniego.
Kto pragnie stać się członkiem Straży Honorowej powinien:
● obrać sobie jedną godzinę dnia, aby w niej przy zwykłych zajęciach pamiętać o Najświętszym Sercu Jezusa i myślą czuwać przy Nim aktami miłości i wiary, oraz ofiarować Mu w intencji wynagrodzenia swoje czynności i cierpienia w czasie tej obranej godziny
● być przyjętym przez Dyrektora lub upoważnionego Zelatora. Do Straży mogą należeć wszyscy wierni, w tym również ludzie chorzy, starsi, nawet nie wychodzący z domu.
Charyzmat Akcji Katolickiej
Zgodnie z charyzmatem Stowarzyszenia terenem jego działalności jest parafia, diecezja, Kościół lokalny. Członkowie Akcji Katolickiej we współpracy z hierarchią włączają się aktywnie w liczne dzieła ewangelizacyjne. Akcja uaktywnia licznych świeckich w budowaniu Kościoła Chrystusowego i realizacji jego misji apostolskiej, wskutek czego mogą oni „czynić obecnym i aktywnym Kościół w takich miejscach i takich okolicznościach, gdzie jedynie przy ich pomocy stać się on może solą ziemi".
Akcja Katolicka, jej cele i zadania
Akcja Katolicka jest urzędem, to znaczy szczególnym miejscem organizowania laikatu, będącego w ścisłej współpracy z hierarchią Kościoła. Celami Stowarzyszenia są:
- misja głoszenia Zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa
- chrystianizacja każdej dziedziny życia
- wspólny front apostolskiego działania Kościoła
- budowa Kościoła - nie przez zewnętrzną ludzką działalność typu świeckiego, ale przez środki nadprzyrodzone: słowo, sakrament i posługę miłości
- widzenie, ocenianie, działanie - w duchu Ewangelii
- odrodzenie życia według zasad katolickich w rodzinie i społeczeństwie
- kształtowanie życia według zasad wiary
- wzrastanie i umacnianie wspólnoty chrześcijańskiej
- pogłębienie wiedzy o Jezusie Chrystusie, aby nastąpił świadomy wybór Jezusa Chrystusa jako Pana życia chrześcijanina
- apostolstwo indywidualne (KPK - apostolstwo powinno przybrać formę Akcji Katolickiej)
- odpowiedź na trendy sekularyzacji, wypierające wartości chrześcijańskie z życia społeczeństwa
- szkoła życia społecznego
- praca formacyjna samych członków Akcji, której celem jest ukształtowanie dojrzałej wiary
- dobrze uformowani ludzie powinni angażować się w sprawy Kościoła, zajmując miejsca w parafiach jeszcze nie objętych ewangelizacją. W zależności od potrzeb danej parafii zajmować będą te sektory życia, które dotąd leżały odłogiem
- członkowie Akcji Katolickiej są najbliższymi współpracownikami proboszcza, dyspozycyjnymi do działania w różnych dziedzinach, w zależności od potrzeb, jakie się jawią
- Członkowie Akcji Katolickiej powinni zajmować miejsca w życiu społecznym (polityka, gospodarka, kultura) na miarę swoich charyzmatów i możliwości. Poprzez aktywne działanie powinni urzeczywistniać wartości chrześcijańskie
- w swojej pracy apostolskiej powinni łączyć wypracowane wartości, jakie istnieją w Kościele i koncentrować je wokół sprawy ewangelizacji, nie naruszając ich suwerenności. Zadaniem członków Akcji byłoby więc tworzenie porozumienia i wspólnego działania różnych ruchów, organizacji, stowarzyszeń bez naruszania ich charyzmatów i tożsamości
- Akcja Katolicka nie ma swojego lidera i swoich celów. Jej liderem jest Kościół i realizacja celów Kościoła
Celem Akcji Katolickiej jest pogłębienie formacji chrześcijańskiej jej członków oraz współpraca świeckich z hierarchią w realizowaniu misji Kościoła. Pogłębienie życia religijnego ma przygotować członków Akcji do odważnego i kompetentnego występowania na „areopagach" świata, do przenikania wartościami ewangelicznymi życia społecznego, zajmowania zgodnego z nauczaniem Kościoła stanowiska w sprawach publicznych, zwłaszcza tam, gdzie zagrożona jest wiara i moralność chrześcijańska. Ważnym zadaniem Akcji jest także kształcenie działaczy społecznych, gospodarczych, kulturalnych i politycznych.
Spotkania Akcji Katolickiej w naszej parafii odbywają się w każdą trzecią niedzielę miesiąca, po Mszy świętej wieczornej. Mogą w niej uczestniczyć zarówno członkowie jak i osoby zainteresowane działalnością Stowarzyszenia. Dlatego kierujemy zaproszenie do włączenia się w dzieło formacji osobistej i działalności na rzecz Kościoła parafialnego. Bliższych informacji udziela ks. Rafał Ćwikła.
Historia chóru parafialnego
W latach powojennych 1946-1952 organistą i prowadzącym chór parafialny był Pan Ksawery Turczański. W 1952 roku do Tarnogrodu przyjeżdża Pan Bronisław Kiełbasa, który ukończył studia organistowskie. W swojej pracy jako organista wznawia prowadzenie chóru parafialnego, który istniał zaraz po wojnie, a także organizuje chór młodzieżowy, do którego należy młodzież dojeżdżająca do L.O. i L.P. w Biłgoraju. Pan Bronisław Kiełbasa tworzy chór czterogłosowy. Wszystkie zapisy nutowe kolęd, pieśni wielkanocnych i innych pieśni związanych z uroczystościami kościelnymi zachowały się do dnia dzisiejszego. Po śmierci Pana Bronisława Kiełbasy organistą zostaje Pan Jerzy Pawłowski. Pan Jerzy pracuje tylko półtora roku, po tym czasie wyjeżdża.
W 1970 r. ks. Wincenty Depczyński zatrudnia jako organistę Pana Antoniego Korniaka, który posiada zdolności muzyczne i organizacyjne: gra na skrzypcach, trąbce, saksofonie i akordeonie, należy do kapeli tarnogrodzkiej, prowadzi orkiestrę wiejską, a potem strażacką. Próby chóru pod opieką Pana Antoniego odbywały się regularnie. Kiedy starsi członkowie chóru odchodzili, na ich miejsce przychodzili nowi, którzy byli wprowadzani i uczeni od początku poszczególnych głosów.
"TEN KTO ŚPIEWA, DWA RAZY SIĘ MODLI".
~ św. Augustyn
W tych latach do chóru należeli:
– soprany – Maria Bartosik, Maria Bednarczuk, Bronisława Daciek, Feliksa Falandysz, Anna Kaczor, Krystyna Kita, Halina Konieczna, Katarzyna Konieczna, Stefania Korniak, Sabina Korpal, Danuta Kucharczuk, Janina Lembryk, Bronisława Orlińska, Irena Postrzech, Antonina Przybyłowicz, Bożena Róg, Helena Sas, Teresa Seroka, Helena Socha, Joanna Szymanik.
– alty – Janina Bartosik, Joanna Bartosz, Janina Cap, Bożena Duda, Józefa Kożuszek, Anna Kukiełka, Antonina Łupicka, Stanisława Magoch, Barbara Mazurek, Michalina Mulawa (śpiewała w chórze 70 lat), Czesława Rogala, Leokadia Róg.
– tenory – Michał Kapustyński, Roch Koncewicz, Albin Korniak, Tadeusz Korpal, Stanisław Lassa, Eugeniusz Mendryk, Jan Misiągiewicz (ówczesny kościelny), Edward Pędziwiatr, Edward Żemła.
– basy – Wiesław Buliński, Marian Dołomisiewicz, Józef Kasprzak, Antoni Konieczny, Gabriel Korniak, Józef Kukiełka, Stefan Magoch, Roch Maśko, Jerzy Szamik, Stanisław Szeniak, Zdzisław Szteinmiller, Józef Szunert.
Bardzo wielu z wymienionych chórzystów już nie żyje, obecnie w chórze śpiewa 16 osób.
Wśród pieśni chóralnych występują partie solowe, które śpiewały: Krystyna Kita, Joanna Szymanik, psalmy podczas Mszy Św., śpiewały: Krystyna Kita, Anna Kukiełka, Barbara Mazurek, „Golgotę” wykonywały: Krystyna Kita i Anna Kukiełka, a w latach 70-tych – Helena Sas i Antoni Konieczny.
Śpiew parafialnego chóru tarnogrodzkiego wzbogacał Msze Św. podczas odpustu na Przemienienie Pańskie i św. Rocha, na cmentarzach przed odpustami, a także w Dniu Wszystkich Świętych i w Dniu Zmarłych. W Niedzielę Palmową chór śpiewał Mękę Pańską, a poszczególne jej części wykonywali: Antoni Korniak, Gabriel Korniak i Tadeusz Korpal. W czasie procesji Bożego Ciała chór śpiewał odpowiednie fragmenty z Ewangelii przy czerech ołtarzach oraz na zakończenie oktawy Bożego Ciała. W czasie wizytacji chór witał pieśniami (również po łacinie) przyjeżdzających do parafii biskupów, m.in. Biskupa Jana Śrutwę oraz Biskupa Bolesława Pylaka. Chór śpiewem uczestniczył we Mszach Św. za ojczyznę w dniu 11-tego listopada czy 3-go maja wykonując pieśni patriotyczne, np. „ O Panie któryś jest w niebie”, „Pierwsza brygada”. Rozpoczęła się również tradycja uczestniczenia chóru na pogrzebach członków chóru lub ich rodzin. Co roku chór organizował spotkania opłatkowe, na które zapraszał wszystkich księży oraz siostry zakonne pracujące w parafii.
Od 2009 roku organistą jest Pan Paweł Kaczor – wnuk Pana Antoniego Korniaka.
Powyższe informacje zostały zebrane i opracowane dzięki licznym rozmowom i wywiadom ze starszymi, żyjącymi członkami chóru a także dzięki danym spisanym przez śp. Antoniego Korniaka.
Opracowała chórzystka od 1977 r.
A. K.
Tarnogród, 2019 r.
PS. Chór do stycznia 2023 roku prowadził Pan Gabriel Korniak, bratanek Pana Antoniego Korniaka, syn Pana Albina Korniaka.
Dnia 1 stycznia 2023 r. Pan Gabriel Korniak odszedł do wieczności, kończąc tym samym piękną, długoletnią przygodę z chórem parafialnym w Tarnogrodzie.
Kancelaria parafialna jest miejscem, w którym możemy:
-
· pobrać zaświadczenia i dokumenty niezbędne do przyjęcia sakramentów
-
· skorzystać z parafialnego archiwum
-
· zgłaszać chęć przyjęcia sakramentów i dopełnić formalności z nimi związanych
-
· spisać protokoły przedmałżeńskie, akty chrztów i pogrzebów
-
· zamówić intencje mszalne
-
· zgłaszać wszelkie problemy i potrzeby duszpasterskie
Przypominamy, że członkiem danej wspólnoty parafialnej stajemy się poprzez fakt przynajmniej trzymiesięcznego zamieszkania na jej terenie i prowadzeniu w niej życia religijnego. Tak więc wszelkie dokumenty mające potwierdzić nasze praktyki religijne (np. zaświadczenia dla rodziców chrzestnych) pobieramy nie w parafii zameldowania ale tam, gdzie prowadzimy życie religijne. Natomiast dokumenty potwierdzające formalną przynależność do Kościoła i przyjmowanie kolejnych sakramentów, wydawane są w parafii, w której przyjęty był sakrament chrztu świętego.
Kancelaria parafialna czynna jest codziennie, z wyjątkiem niedziel i świąt, w godz. 7.30 – 8.00 oraz 16.00 – 17.30. W sprawach nagłych, takich jak np. pogrzeb czy przyjęcie sakramentu chorych, możemy zgłaszać się także w innych godzinach.
Dyżury w kancelarii
Poniedziałek – ks Proboszcz
Wtorek – ks. Rafał
Środa - ks.Arkadiusz
Czwartek – ks. Rafał
Piątek – ks. Arkadiusz
Sobota - ks. Proboszcz
Wezwanie Parafii
Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim. Gdy oni odchodzili od Niego, Piotr rzekł do Jezusa: „Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy tamci weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie”. W chwili gdy odezwał się ten głos, Jezus znalazł się sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie oznajmili o tym, co widzieli.
Łk 9, 28b-36
Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI wieku. Była ona największym świętem w ciągu lata. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III jako podziękowanie Bogu za odniesione zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456r. Jednak lokalnie obchodzono to święto na Zachodzie już w VII wieku. W Polsce jest ono znane od XI wieku.
Podczas tego święta obchodzimy Objawienie przez Chrystusa Swojego Bóstwa Apostołom (św. Piotrowi, Janowi i Jakubowi). Uczniowie byli niezwykle przerażeni, zdziwieni, zachwyceni. Obok Jezusa ukazali się Mojżesz i Eliasz, jednak żaden z nich nie dorównywał chwale i blaskowi Syna Bożego. O Przemienieniu opowiadają trzy Ewangelie. Ważny jest również fakt, że Jezus pozwolił w nim uczestniczyć tylko trzem z pośród swoich uczniów - św. Piotrowi, św. Jakubowi i św. Janowi.
Przemienienie Pańskie przypomina, że Jezus może w każdej chwili odmienić nasz los. Ma ono jednak jeszcze jeden, radosny, eschatologiczny aspekt: przyjdzie czas, że Pan odmieni nas w chwale. Dlatego obchód tej tajemnicy wiary jest dniem wielkiej radości i nadziei, ponieważ nasze przebywanie na ziemi nie będzie ostateczne, bo nadejdzie po nim nieprzemijająca chwała.
Przemienienie to jednak nie tylko pamiątka dokonanego faktu. To także nie tylko nadzieja naszego zmartwychwstania i przemiany. To równocześnie nakaz zostawiony przez Chrystusa, to zadanie wytyczone Jego wyznawcom. Warunkiem naszego ostatecznego przemienienia jest stała przemiana duchowa, wewnętrzne, uparte naśladowanie Chrystusa. Ta przemiana w zarodku musi mieć podstawę na ziemi, by do swej pełni mogła dojść w wieczności. W drodze ku wieczności uczeń Jezusa musi być Mu wierny myślą, słowem i chrześcijańskim czynem. Chrystus obiecuje, że będziemy królować razem z Nim tam, gdzie - za Piotrem - będziemy powtarzać: "Mistrzu, jak dobrze, że tu jesteśmy".
Każdego roku, 6 sierpnia obchodzimy nasz główny odpust parafialny, a w jego przeddzień sprawujemy na cmentarzu Mszę świętą zbiorową w intencji zmarłych. Zapraszamy wszystkich parafian i gości do wspólnej modlitwy oraz aktywnego udziału w uroczystościach odpustowych.
Przemieniłeś się na górze, Chryste Boże,
i uczniowie Twoi, na ile mogli, zobaczyli Twoją chwałę,
aby, widząc Cię krzyżowanego, zrozumieli, że cierpisz dobrowolnie
i opowiadali ludziom, że Ty jesteś rzeczywiście Blaskiem Ojca.
Kapłaństwo
Święcenia są sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat (KKK 1536).
Kapłaństwo w Piśmie świętym
W Starym Testamencie zapowiedzią tego sakramentu jest posługa lewitów, kapłaństwo Aarona, ustanowienie siedemdziesięciu „Starszych”. Wszystkie te zapowiedzi znajdują wypełnienie w Jezusie Chrystusie, który przez ofiarę swego Krzyża Jest jedynym „Pośrednikiem miedzy Bogiem a ludźmi” (1Tm 2,5) i „arcykapłanem na wzór Melchizedeka” (Hbr 5,10). Jedyne kapłaństwo Chrystusa uobecnia się w kapłaństwie służebnym, które sprawuje Kościół.
Sakrament święceń i jego skutki
Sakrament składa się z trzech stopni, które są niezastąpione dla organicznej struktury Kościoła: z biskupstwa, prezbiteratu i diakonatu. Biskup otrzymuje pełnię sakramentu święceń, które włączają go do Kolegium Biskupów. Biskupi jako następcy Apostołów sprawują swą posługę pod zwierzchnictwem papieża. Ze święceń biskupich płynie misja nauczania, uświęcania i rządzenia. Prezbiterzy wykonują swą posługę w braterstwie sakramentalnym z innymi prezbiterami oraz w zależności od biskupa i w komunii z nim. Są wyświęcani, aby głosić Ewangelię, sprawować kult Boży, zwłaszcza Eucharystię, skąd czerpie moc cała ich posługa, i być pasterzami wiernych. Diakoni są wyświęcani do zadań posługi w Kościele, które pełnią pod pasterskim zwierzchnictwem swojego biskupa, w tym co dotyczy posługi słowa, kultu Bożego, zadań duszpasterskich i charytatywnych.
Święcenia może przyjąć ważnie tylko mężczyzna ochrzczony, a kto pragnie je przyjąć, musi się poddać osądowi Kościoła. Sakrament udzielany jest przez włożenie rąk przez biskupa na głowę wyświęcanego i przez specjalną modlitwę konsekracyjną, będącą prośbą do Boga o wylanie Ducha Świętego i Jego darów, odpowiednio do posługi, do której kandydat jest wyświęcany.
Sakrament święceń udziela specjalnej łaski Ducha Świętego, która czyni wyświęcanego narzędziem Chrystusa i uzdalnia go, by mógł działać w Jego potrójnej funkcji Kapłana, Proroka i Króla, stosownie do stopni tego sakramentu. Wyciska również niezatarty charakter duchowy i dlatego nie może być powtarzany ani udzielany tylko na pewien czas. Wyświęceni kapłani w wykonywaniu swej posługi działają nie własną mocą, jak również nie z mandatu wspólnoty, lecz w osobie Chrystusa-Głowy i w imieniu Kościoła.
Informacje dla osób pragnących odpowiedzieć na głos powołania do służby w Kościele
Osoba, która pragnie realizować powołanie do kapłaństwa lub życia zakonnego, powinna zgłosić się do ks. Proboszcza i powiadomić o takim zamiarze. Warunkiem wstąpienia do wyższego seminarium duchownego jest złożenie podania, zdanie egzaminów wstępnych oraz dostarczenie niezbędnych dokumentów. Są nimi: akt chrztu i bierzmowania, świadectwo zdania egzaminu maturalnego, opinia swojego ks. proboszcza oraz katechety. Szczegółowych informacji możemy zasięgać u księży oraz na stronie internetowej seminarium duchownego www.wsd.zam-lub.pl
MAŁŻEŃSTWO
Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej wspólnoty na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu (KKK 1601).
Małżeństwo w Piśmie świętym
Bóg, który jest miłością i stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości. Stwarzając mężczyznę i kobietę, powołał ich w małżeństwie do głębokiej wspólnoty życia i miłości, tak że „już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 19,6). Błogosławiąc im, Bóg powiedział: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się” (Rdz 1,28).
W Starym Testamencie świadomość dotycząca jedności i nierozerwalności małżeństwa dojrzewała stopniowo. Oblubieńcze przymierze Boga z Izraelem i zapowiada Przymierze nowe, zawarte przez Jezusa Chrystusa, z jego Oblubienicą, Kościołem. Jezus Chrystus nie tylko przywraca pierwotny porządek zamierzony przez Boga, lecz daje łaskę do przeżywania małżeństwa w nowym sakramentalnym wymiarze, które jest znakiem Jego oblubieńczej miłości: „Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół” (Ef 5,25).
Przymierze małżeńskie jest ze swej natury nastawione na dobro małżonków, a także na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Jest według pierwotnego zamysłu Boga nierozerwalne, jak sam oświadcza Jezus Chrystus: „Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela” (Mk 10,9).
Celebracja i skutki sakramentu małżeństwa
Ponieważ małżeństwo czyni małżonków publicznym stanem życia w Kościele, powinno być zawierane publicznie, w ramach celebracji liturgicznej, wobec kapłana oraz świadków.
Warunkiem ważności małżeństwa jest zgoda małżeńska, czyli wyrażenie przez mężczyznę i kobietę woli do wzajemnego i trwałego oddania się, w celu życia w przymierzu wiernej i płodnej miłości. Aby małżeństwo było ważne, zgoda musi mieć za przedmiot prawdziwe małżeństwo, być aktem ludzkim, świadomym i wolnym, podjętym nie pod przemocą czy przymusem.
Sakrament małżeństwa rodzi między małżonkami węzeł wieczysty i wyłączny. Zgoda, przez którą małżonkowie oddają się sobie i przyjmują wzajemnie, zostaje przypieczętowana przez samego Boga. Dlatego zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane. Ponadto sakrament ten udziela małżonkom koniecznej łaski do osiągnięcia w życiu małżeńskim świętości oraz odpowiedzialnego przyjęcia dzieci i ich wychowania.
Rodzina chrześcijańska staje się wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót, miejscem pierwszego głoszenia wiary dzieciom. Stąd też staje się ona Kościołem domowym.
Przygotowanie do zawarcia sakramentu małżeństwa.
Kandydaci do sakramentu małżeństwa powinni najpóźniej trzy miesiące przed terminem ślubu zgłosić się w kancelarii parafialnej w celu spisania protokołu przedmałżeńskiego. Jeżeli oboje należą do innej wspólnoty parafialnej powinni mieć także zgodę od jednego ze swoich księży proboszczów na przeprowadzenie rozmowy kanonicznej. Należy zabrać ze sobą dowód tożsamości, a w przypadku chrztu otrzymanego poza naszą parafią, także metrykę chrztu z adnotacją o bierzmowaniu. Kandydaci zobowiązani są do odbycia nauk przedmałżeńskich (w naszej parafii spotkania odbywają się po uzgodnieniu dnia i godziny - tel.668 144 789). W przypadku kiedy sakrament został poprzedzony ślubem cywilnym, należy dostarczyć dokument z USC, potwierdzający zawarcie związku cywilnego. Przyszli małżonkowie wybierają również dwóch świadków, którymi mogą być tylko osoby pełnoletnie. Pozostałe informacje dotyczące wymagań do zawarcia sakramentu małżeństwa udzielane są podczas spisywania protokołu przedmałżeńskiego.
Namaszczenie chorych
Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu (KKK 1499).
Choroba i cierpienie w Piśmie świętym
W Starym Testamencie człowiek doświadczał podczas choroby swoich ograniczeń i jednocześnie rozumiał, że choroba w tajemniczy sposób wiąże się z grzechem. Prorocy przewidywali, że może ona mieć także wartość odkupieńczą w stosunku do grzechów własnych i innych ludzi. W ten sposób choroba była przeżywana w obliczu Boga, którego człowiek prosił o uzdrowienie.
Współczucie Jezusa wobec chorych i liczne uzdrowienia są wymownym znakiem przyjścia Królestwa Bożego, a więc zapowiadają zwycięstwo nad grzechem, cierpieniem i śmiercią. Przez swoją mękę i śmierć na krzyżu Chrystus nadał cierpieniu nowe znaczenie, które – jeśli będzie zjednoczone z Jego cierpieniem – może stać się środkiem oczyszczenia i zbawienia dla nas i innych ludzi.
Kościół, który otrzymał od Pana zadanie uzdrawiania chorych, stara się je wypełniać zarówno przez opiekę, jaka otacza chorych, jak i przez modlitwę wstawienniczą, którą im towarzyszy. Sprawuje sakrament przeznaczony dla ludzi dotkniętych chorobą, ustanowiony przez Chrystusa i poświadczony przez św. Jakuba: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (Jk5,14).
Sprawowanie sakramentu i jego skutki
Stosowny czas na jego przyjęcie zachodzi wówczas, gdy wiernemu zaczyna zagrażać śmierć z powodu choroby lub starości. Ten sam wierny może przyjąć go powtórnie, gdy choroba się pogłębia lub w przypadku nowej ciężkiej choroby. Sakramentu namaszczenia chorych udzielają tylko kapłani, a jego istotą jest namaszczenie czoła i rąk olejem chorych, któremu towarzyszy modlitwa o specjalną łaskę tego sakramentu.
Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski, która jednoczy wewnętrznie chorego z męką Chrystusa, dla jego własnego dobra oraz dla dobra Kościoła, dając mu pocieszenie, pokój, siłę, a także przebaczenie grzechów, jeżeli chory nie mógł się wyspowiadać. Sakrament ten prowadzi niekiedy także, jeżeli taka jest wola Boża, do uzdrowienia ciała. W każdym przypadku namaszczenie to przygotowuje chorego na przejście do domu Ojca.
Namaszczenie chorych w naszej parafii
Sakrament sprawujemy uroczyście w czasie Mszy św. 11 lutego, we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes, a zarazem w Światowy Dzień Chorego. Chorzy mogą go również przyjąć w każdy pierwszy piątek miesiąca podczas odwiedzin chorych. W nagłych przypadkach prosimy o zgłaszanie chorych w kancelarii parafialnej.