Duszpasterze
Ks. kan. Jerzy Tworek – proboszcz tel.84/6897024
Ks. Rafał Ćwikła – wikariusz
Ks. Arkadiusz Jakubczak – wikariusz
Koło Przyjaciół Radia Maryja
Myślę, że Radio Maryja i rodzina tego Radia jest szczególnym wyrazicielem, wcieleniem tej Maryjnej duchowości Polski. Matce Najświętszej zawierzam dalszą działalność i apostolstwo Radia Maryja. Niech rozwija się ono i przyczynia do utrwalania tu na ziemi cywilizacji prawdy i miłości zgodnie z wolą Boga i dla jego chwały.
Jan Paweł II
Naszym celem jest modlitwa, osobista formacja oraz wspieranie na wszelkie możliwe sposoby Radia Maryja i Telewizji Trwam. Podczas naszych spotkań poznajemy nauczanie Kościoła i pogłębiamy prawdy wiary. Sięgając do skarbca Pisma św. i Tradycji Kościoła oraz rozważając dokumenty papieskie i Katechizm Kościoła Katolickiego chcemy budować świadomą wiarę. Tą wiarą chcemy także dzielić się z innymi.
Ponieważ w dzisiejszym świecie największy wpływ na kształtowanie postaw i opinii człowieka mają środki społecznego przekazu, konieczne jest promowanie mediów katolickich, które mogą docierać do nas z orędziem Ewangelii. Zachęcamy wszystkich do udziału w naszych spotkaniach oraz słuchania Radia Maryja i oglądania Telewizji Trwam.
Spotykamy się w każdą czwartą niedzielę miesiąca po Mszy św. wieczornej, w której aktywnie uczestniczymy, zajmując się jej oprawą liturgiczną. Jest to Eucharystia, którą sprawujemy w intencji Kościoła, Ojca, św., Ojczyzny, Radia Maryja, Telewizji Trwam oraz wszystkich, którzy to dzieło ewangelizacji poprzez środki społecznego przekazu wspierają.
Kliknij w link poniżej aby posłuchać Radia Maryja online.
Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej jest wspólnotą apostolską; w której za szczególny dar Boga uważa się pracę wśród ubogich i chorych. Za przykładem Założycieli siostry są otwarte na wszelkie przejawy ubóstwa materialnego i duchowego, aby móc zaspokajać potrzeby duszy i ciała biednych.
Najwięcej sióstr Serafitek podejmuje pracę bezpośrednio przy potrzebujących pomocy. Swą troską obejmują osoby starsze, chore i ułomne, którym służą w szpitalach, zakładach, domach opieki i domach prywatnych.
Najwięcej sióstr Serafitek podejmuje pracę bezpośrednio przy potrzebujących pomocy. Swą troską obejmują osoby starsze, chore i ułomne, którym służą w szpitalach, zakładach, domach opieki i domach prywatnych.
Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej „Serafitek” powstało w 1881 r. z inicjatywy bł. o. Honorata Koźmińskiego i Służebnicy Bożej Małgorzaty Łucji Szewczyk. Zasadniczy cel Zgromadzenia określiła Matka Założycielka jako służbę najuboższym, najbardziej potrzebującym, religijnie i moralnie zaniedbanym. Posługę wśród chorych i ubogich jest dla Sióstr darem Boga dla Zgromadzenia. Zakon podejmuje również pracę wśród dzieci, poświęcając szczególną uwagę dzieciom niepełnosprawnym, pozbawionym opieki rodzicielskiej, opuszczonym. Duchowość Zgromadzenia oparta jest na ideałach św. Franciszka z Asyżu, a także na kulcie Matki Bożej Bolesnej. Za wzorem Maryi siostry starają się nieść pomoc ubogim i cierpiącym, widząc w nich samego Jezusa. Godłem Zgromadzenia jest Serce Maryi przeszyte 7 mieczami boleści, a hasłem:
"Wszystko dla Jezusa przez Bolejące Serce Maryi".
Historia pobytu ss. Serafitek w Tarnogrodzie
styczeń 1943 r. - 4 siostry podejmują pracę w szpitalu
1952- 1964r. - oprócz szpitala 2 siostry podejmują pracę w parafii
1953r. - dodatkowo siostry pracują w Ośrodku Zdrowia
maj 1956r. - pracuje 11 sióstr
1963 r. - w szpitalu mieszka 11 sióstr
1987 r - założenie Domu Zakonnego i praca przy parafii
Obecnie w naszej parafii pracują s. Samuela Prajsnar
s. Ottona Wielocha
s. Jadwiga Tabor
1
Modlitwa o uproszenie łask za wstawiennictwem
Sł. Bożej Matki Małgorzaty Łucji Szewczyk
Boże w Trójcy Jedyny, Który powołałeś Swoją Służebnicę Małgorzatę Łucję do troszczenia się o ubogichi opuszczonych członków Mistycznego Ciała Chrystusa Pana, daj nam iść za głosem Twojej świętej woli
i za przyczyną Twojej Służebnicy Małgorzaty Łucji udziel nam łaski ......., o którą pokornie prosimy.
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen 3x Chwała Ojcu...
Modlitwa o uproszenie łask za wstawiennictwem Bł.Sancji Janiny Szymkowiak
Boże Ojcze Najlepszy, Miłości Najwyższa, który hojnie rozdzielasz swoje dary, aby rosła rzesza Twoich świętych,pomnij na żywą wiarę i dziecięcą ufność pokornej służebnicy Twojej, Błogosławionej Sancji przyrzekającej w godzinie swej śmierci, że orędować będzie za nami u Twojej Dobroci z najpewniejszą nadzieją wysłuchania, udziel mi łaski... o jaką Cię gorąco proszę przez wstawiennictwo tej na ziemi bez reszty oddanej Ci duszy. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
więcej informacji na stronie: www.serafitki.pl
„Ministrant" – łac. ministrare tzn."służyć, pomagać".
Ministrant służy kapłanowi i ludowi Bożemu, a przez to służy samemu Bogu. Ta posługa sprawowana jest przede wszystkim w kościele podczas liturgii, jednak powinna mieć ona także przełożenie na codzienne życie, podejmowane obowiązki i relacje z innymi ludźmi.
Spotkania ministrantów odbywają się w soboty o godz. 10.00, a udział w nich jest obowiązkowy. Zapraszamy wszystkich chłopców, począwszy od III klasy szkoły podstawowej na nasze spotkania i do służby przy ołtarzu.
Wskazania dla Liturgicznej Służby Ołtarza
Pełniący posługę przychodzą do kościoła przynajmniej 15 minut przed rozpoczęciem liturgii. Czas ten przeznaczamy na modlitwę, na duchowe przygotowanie się do uczestnictwa w Eucharystii lub nabożeństwie oraz na ubranie się, przygotowanie potrzebnych rzeczy, pomoc w ubraniu celebransa. Przychodząc do kościoła udają się najpierw przed tabernakulum, aby oddać pokłon Chrystusowi. Udział służby liturgicznej we Mszy św. nie może ograniczyć się do wykonywania powierzonych im czynności. Posługa ma ich prowadzić do pełniejszego włączania się w święte obrzędy, aby uczestniczyć w nich "świadomie i owocnie". Spełnianie określonych czynności w liturgii nie może mieć charakteru występu, lecz posługi. Należy więc podkreślać przekazywana treść, a nie samego siebie.
Wszyscy członkowie zespołu liturgicznego pełniący posługę w prezbiterium biorą udział w procesji wejścia i uczestniczą w całej liturgii na swoich miejscach. Do zakrystii wychodzą tylko w razie konieczności. Swoje czynności wykonują we właściwym czasie, bez pośpiechu, nigdy przed zakończeniem czynności poprzedzającej.
Do Komunii św. przystępują pierwsi przed pozostałymi wiernymi. Ministrant jest zobowiązany do posługi przy ołtarzu w każdą niedzielę oraz przynajmniej w jeden dzień powszedni w ciągu tygodnia. Swoją postawą i zachowaniem się dają wiernym przykład właściwego i pełnego uczestnictwa w Eucharystii.
Patronami ministrantów są:
Święty Dominik Savio (1842-1857)
Święty Jan Berchmans (1599-1621)
Święty Tarsycjusz (+ ok. 250)
Święty Stanisław Kostka (1550-1568)
Święty Alojzy Gonzaga (1568-1591)
|
Modlitwa przed służeniem |
|
|
Modlitwa po służeniu |
|
Apostolat Margaretka
Czym jest Apostolat Margaretka? Jest to Ruch osób modlących się za kapłanów „Le Mouvement des Marguerites”.Został założony w Kanadzie w 1981 roku przez panią profesor Louise Ward, przy aprobacie miejscowego biskupa. Tam też powstały pierwsze Margaretki.
Cele Apostolatu:
*modlitwa za wybranego kapłana,
*troska o jedność kapłanów ze swoim biskupem i między sobą,
*współpraca między kapłanami i świeckimi,
*wspieranie powołań do kapłaństwa i życia zakonnego.
Logo Apostolatu – jako logo ruchu wybrano margaretkę czyli polny kwiat. Ilustruje on zaangażowanie w modlitwę. Roślina jest zakorzeniona w glebie Kościoła i odżywiona życiem Ducha Świętego. Siedem płatków kwiatu reprezentuje siedem osób, które zobowiązały się do modlitwy za konkretnego kapłana. W centrum kwiatu wpisuje się imię kapłana, natomiast na płatkach imiona siedmiu osób, które składają Bogu przyrzeczenie modlitwy – każda w jednym, wybranym przez siebie dniu tygodnia.
*modlitwa za wybranego kapłana,
*troska o jedność kapłanów ze swoim biskupem i między sobą,
*współpraca między kapłanami i świeckimi,
*wspieranie powołań do kapłaństwa i życia zakonnego.
Logo Apostolatu – jako logo ruchu wybrano margaretkę czyli polny kwiat. Ilustruje on zaangażowanie w modlitwę. Roślina jest zakorzeniona w glebie Kościoła i odżywiona życiem Ducha Świętego. Siedem płatków kwiatu reprezentuje siedem osób, które zobowiązały się do modlitwy za konkretnego kapłana. W centrum kwiatu wpisuje się imię kapłana, natomiast na płatkach imiona siedmiu osób, które składają Bogu przyrzeczenie modlitwy – każda w jednym, wybranym przez siebie dniu tygodnia.Modlitwa – w Apostolacie Margaretka istnieje duża dowolność w wyborze modlitw. Może to być dziesiątek Różańca, Koronka Pokoju, Koronka do Miłosierdzia Bożego lub inna modlitwa.
Zadania osoby tworzącej Margaretkę:
*znalezienie 7 osób chętnych do utworzenia Margaretki,
*skontaktowanie się z wybranym księdzem,
*podtrzymywanie jedności między grupą modlących się osób,
*pamięć o składaniu życzeń kapłanowi (z okazji imienin, święceń itp.).
*skontaktowanie się z wybranym księdzem,
*podtrzymywanie jedności między grupą modlących się osób,
*pamięć o składaniu życzeń kapłanowi (z okazji imienin, święceń itp.).
Wręczenie Margaretki kapłanowi – grupa 7 osób tworząca Margaretkę winna skontaktować się z kapłanem i wspólnie ustalić formę jej wręczenia. Można uczynić to w formie uroczystej lub zwyczajnie rozpocząć modlitwę, ofiarowując kapłanowi wypełniony blankiet. Przyjęciu Margaretki warto nadać uroczystą formę, ponieważ wydarzenie to integruje i mobilizuje grupę do gorliwej modlitwy, jest też świadectwem dla wielu osób. Ponadto jest wyrazem wdzięczności ze strony kapłana wobec modlących się za niego osób.
Każdy dzień jest dobry, aby złożyć przyrzeczenie (jubileusz, imieniny, pielgrzymka, odpust). Jeśli to możliwe, grupa siedmiu osób uczestniczy we Mszy świętej i po kazaniu lub Komunii św., w wolności serca i w stanie łaski uświęcającej składa przyrzeczenie (na głos lub cicho w sercu, razem lub osobno). Optymalną sytuacją jest, gdy kapłan sprawuje w intencji nowopowstałej Margaretki Mszę św., podczas której przyjmuje przyrzeczenie modlitwy.
Ta sama osoba może należeć do kilku Margaretek, np. siedmiu kapłanów – każdy na jeden dzień tygodnia.
Wraz ze śmiercią księdza rozpada się Margaretka.
Jeżeli ktoś umiera wcześniej niż dany kapłan, to nie ma obowiązku zastępowania go inną osobą.
Każdy dzień jest dobry, aby złożyć przyrzeczenie (jubileusz, imieniny, pielgrzymka, odpust). Jeśli to możliwe, grupa siedmiu osób uczestniczy we Mszy świętej i po kazaniu lub Komunii św., w wolności serca i w stanie łaski uświęcającej składa przyrzeczenie (na głos lub cicho w sercu, razem lub osobno). Optymalną sytuacją jest, gdy kapłan sprawuje w intencji nowopowstałej Margaretki Mszę św., podczas której przyjmuje przyrzeczenie modlitwy.
Ta sama osoba może należeć do kilku Margaretek, np. siedmiu kapłanów – każdy na jeden dzień tygodnia.
Wraz ze śmiercią księdza rozpada się Margaretka.
Jeżeli ktoś umiera wcześniej niż dany kapłan, to nie ma obowiązku zastępowania go inną osobą.
Modlitwa w wybranym dniu tygodnia
O Jezu Boski Pasterzu, który powołałeś Apostołów, aby uczynić ich rybakami dusz ludzkich, Ty, który pociągnąłeś ku Sobie ks. ………………. uczyń go Swoim gorliwym naśladowcą i sługą. Spraw, aby dzielił z Tobą pragnienie powszechnego zbawienia, dla którego na wszystkich ołtarzach uobecniasz Swoją Ofiarę. Ty o Panie, który żyjesz na wieki, aby wstawiać się za Twoim ludem, otwórz przed nim nowe horyzonty, by dostrzegał świat spragniony światła prawdy i miłości; by był solą ziemi i światłością świata. Umacniaj go Twoją mocą i błogosław mu.
Święty jego Patronie ………………… Twojej szczególnej opiece go dzisiaj polecam. Proszę Cię, abyś wstawiał się za nim przed Bogiem i pomagał mu we wszystkich potrzebach, aby dochował Bogu wierności i owocnie pracował dla Jego większej chwały.
Maryjo, Matko Kościoła, strzeż go przed wszelkim złem. Amen.
O Jezu Boski Pasterzu, który powołałeś Apostołów, aby uczynić ich rybakami dusz ludzkich, Ty, który pociągnąłeś ku Sobie ks. ………………. uczyń go Swoim gorliwym naśladowcą i sługą. Spraw, aby dzielił z Tobą pragnienie powszechnego zbawienia, dla którego na wszystkich ołtarzach uobecniasz Swoją Ofiarę. Ty o Panie, który żyjesz na wieki, aby wstawiać się za Twoim ludem, otwórz przed nim nowe horyzonty, by dostrzegał świat spragniony światła prawdy i miłości; by był solą ziemi i światłością świata. Umacniaj go Twoją mocą i błogosław mu.
Święty jego Patronie ………………… Twojej szczególnej opiece go dzisiaj polecam. Proszę Cię, abyś wstawiał się za nim przed Bogiem i pomagał mu we wszystkich potrzebach, aby dochował Bogu wierności i owocnie pracował dla Jego większej chwały.
Maryjo, Matko Kościoła, strzeż go przed wszelkim złem. Amen.
Spotkania Apostolatu Margaretka w każdy pierwszy czwartek miesiąca po Mszy św wieczornej
Arcybractwo Konającego Serca Pana Jezusa i Matki Boskiej Bolesnej
zostało założone w 1848 r. przez O. Lyonnard TJ. Papież Pius IX wyniósł je do godności Arcybractwa w 1867 r. ustanawiając jego światowe centrum w Jerozolimie.
Celem Arcybractwa jest:
- czcić w szczególny sposób cierpiące i Konające Serca Jezusa duchowo w Ogrodzie Oliwnym i fizycznie na Krzyżu oraz Bolesne Serce Maryi współcierpiące z Synem w czasie Jego Męki.
- wypraszać łaskę dobrej śmierci dla umierających i chrześcijańską pociechą dla cierpiących.
- wypraszać łaskę dobrej śmierci dla umierających i chrześcijańską pociechą dla cierpiących.
Pobudki do gorliwości:
Ci którzy dziś umrą, dziś będą osądzeni. Czas nagli, by dziś jeszcze im pomóc, aby skonali pojednani z Bogiem. W tej minucie przechodzi do ciemności ogromna ilość ludzi. Jedni umierają śmiercią naturalną, inni giną w wypadkach drogowych, a jeszcze inni masowo w katastrofach, kataklizmach żywiołowych, wojnach, zamachach, a nawet sami sobie zadają śmierć. Arcybractwo jest więc apostolatem niezmiennie potrzebnym, naglącym i aktualnym w czasach nasilającej się przemocy i odchodzenia od Boga. Apostolstwo to pomaga zbawiać dusze tym, którzy pozbawieni tej pomocy zginęliby śmiercią wieczną. Apostolstwo jest niezmiennie drogie Zbawicielowi i Jego Matce. Ich serca przyjęły przepełniony cierpieniem kielich dla zbawienia nieśmiertelnych dusz. Każda dusza stanowi wartość większą niż świat cały. Walka o dusze trwa. Walczy o nie Bóg, szatan i świat. Naszym obowiązkiem jest stanąć obok Chrystusa i pomagać Mu zbawiać dusze. On z radością przyjmie ten trud. Kiedyś i nas w ostatniej walce wesprze łaską wymodlona przez członków Arcybractwa.
Warunki i ćwiczenia pobożne
Aby stać się członkiem Arcybractwa i mieć udział w jego przywilejach i odpustach należy:
a) prosić o wpis do Ksiągi Arcybractwa imieniem i nazwiskiem, za osobistą zgodą i wiedzą.
b) odmawiać codziennie następującą modlitwę:
"Najłaskawszy Jezu, Miłośniku dusz, błagam Cię przez konanie Najświętszego Serca Twego i przez boleści Matki Twej Niepokalanej, obmyj we Krwi Twojej grzeszników całego świata, którzy teraz konają i dziś jeszcze umrzeć mają. Serce Jezusa konające, zmiłuj się nad umierającymi. Serce Maryi współbolejące, módl się za cierpiącymi", albo 1 Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo.
Nic nie obowiązuje pod grzechem nawet powszednim. Trzeba jednak sprawę traktować w sposób odpowiedzialny i poczuwać się do wypełnienia przyjętych zobowiązań przez wzgląd na utratę dobra duchowego, osobistego i dusz, które przez nasze zaniedbanie mogą się nie zbawić. Wpisania się do Arcybractwa można dokonać za pośrednictwem upoważnionych zelatorów.
Historia parafii Tarnogród
Tarnogród, jako osada, został założony przywilejem lokacyjnym wydanym przez króla polskiego Zygmunta Augusta. Było to w maju 1567 roku, w środę, po święcie św. Stanisława. W tym akcie prawnym król wyznaczył uposażenie dla kapłana katolickiego i kościoła, który mieszczanie mieli wystawić. W 1568 roku Tarnogrodzianie zbudowali drewniany kościół pod wezwaniem Świętego Ducha, zwany szpitalnym. Był to pierwszy kościół w Tarnogrodzie, choć nie parafialny. Następnie, również z drewna, wzniesiono świątynię parafialną, do której już został skierowany kapłan, mimo że, formalnie parafia została erygowana przez biskupa przemyskiego, Wawrzyńca Goślickiego, aktem erekcyjnym parafii tarnogrodzkiej, wydanym w Brzozowie, dopiero 23 stycznia 1598 roku. Wcześniej jednak Jan Zamoyski wydał przywilej fundacyjny dla parafii i zapewnił jej uposażenie.
Ten drugi kościół, a pierwszy parafialny, spłonął w 1629 roku w samą procesję Bożego Ciała. Mianowany przez władze proboszczem ks. Andrzej Kłopocki sumptem Tomasza Zamoyskiego, własnym i parafian w latach 1632-1634 wystawił kościół z drewna, który odznaczał się piękną architekturą i bogato wyposażonym wnętrzem. Poświęcenia dokonał bp Zachariasz Nowoszycki, sufragan lwowski, z uposażenia biskupa przemyskiego - Szołdrskiego. Kościół poświęcono Przemienieniu Pańskiemu, św. Annie, św. Andrzejowi Apostołowi i św. Wawrzyńcowi w 1636 roku. Kościół ten przetrzymał burze dziejowe takie jak: najazdy Kozaków, Tatarów, Węgrów i Szwedów.
Kościół pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego
Ponieważ drewniana świątynia nie dawała gwarancji trwałości i bezpieczeństwa, na wniosek biskupa przemyskiego, miejscowy proboszcz ks. Józef Łysakowski rozpoczął w 1750 roku budowę nowego kościoła murowanego. Planów dostarczył mu architekt Merettini, który zbudował wokół Lwowa budowle sakralne i świeckie. Część świątyni, tzn. zakrystię od strony północnej, prezbiterium i kaplicę Matki Bożej od strony południowej, zbudowano do roku 1764. W tym też roku rozebrano poprzedni kościół. Cała nawa została skończona za ks. infułata Baltazara Dulewskiego w latach 1771-1778. Kościół, w stylu barokowym, z pięknymi kapitelami z piaskowca wewnątrz i zewnątrz, z kamiennymi lampionami na frontonie, otrzymał tytuł Przemienienia Pańskiego.
W kościele znajduje się wielki manierystyczny ołtarz z II połowy XVII wieku. Sprowadził go do Tarnogrodu ks. Dulewski w 1783 roku z Kolegiaty Zamojskiej. Jest on pierwszym ołtarzem Katedry Zamojskiej, wykonany w Zamościu w 1635 roku na zamówienie samego kanclerza Jana Zamoyskiego. Ołtarz - według projektu B. Morando - polichromowany i złocony, wykonał z drewna sztukator F. Moller. Jego złocenie zakończono w 1782 roku. W polach znajdują się obrazy Boga Ojca, Przemienienie Pańskie - piękna kopia obrazu Rafaela - oryginał znajduje się w Bazylice św. Piotra w Rzymie, zaś na zasuwie jest Zwiastowanie, które wskazuje na Murilla - oryginał w Sewilli, oraz dwa boczne oryginalne obrazy na desce: św. Jan Ewangelista i św. Jan Chrzciciel. Obrazy zostały zamówione przez kanclerza Jana Zamoyskiego w 1601 roku.
Kaplica Matki Bożej
Została wybudowana w latach 1750-1764 wraz z prezbiterium i zakrystią. W ołtarzu znajduje się obraz, który jest kopią obrazu Matki Bożej Dzikowskiej. Na zasuwach znajdują się obrazy św. Mikołaja i św. Rocha, w zwieńczeniu Matka Boża Szkaplerzna. W kaplicy znajduje się także obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, który ofiarowali oo. Redemptoryści.
Ołtarze boczne
Prócz ołtarza w Kaplicy Matki Bożej, kościół aktualnie zdobi pięć ołtarzy bocznych. Są to:
- ołtarz św. Antoniego z obrazem na płótnie, a na zasuwie Pan Jezus na pustkowiu, w zwieńczeniu obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy;
- ołtarz św. Jana Nepomucena w zwieńczeniu obraz Matki Bożej Częstochowskiej;
- ołtarz Pana Jezusa Ukrzyżowanego, Chrystus snycerski XVII wieczny, w zwieńczeniu Pieta;
- ołtarz św. Franciszka, na zasuwie obraz św. Walentego na płótnie, w zwieńczeniu św. Tekla;
- ołtarz Matki Bożej Apostolskiej ma u spodu wizerunek ks. Kłopockiego, w zwieńczeniu św. Kazimierz Królewicz.
- ołtarz św. Antoniego z obrazem na płótnie, a na zasuwie Pan Jezus na pustkowiu, w zwieńczeniu obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy;
- ołtarz św. Jana Nepomucena w zwieńczeniu obraz Matki Bożej Częstochowskiej;
- ołtarz Pana Jezusa Ukrzyżowanego, Chrystus snycerski XVII wieczny, w zwieńczeniu Pieta;
- ołtarz św. Franciszka, na zasuwie obraz św. Walentego na płótnie, w zwieńczeniu św. Tekla;
- ołtarz Matki Bożej Apostolskiej ma u spodu wizerunek ks. Kłopockiego, w zwieńczeniu św. Kazimierz Królewicz.
Ambona i chrzcielnica, stylem nawiązujące do baroku, zostały wykonane w latach 1905-1910 przez Walentego Bazana z Bukowiny. Organy 18-głosowe - czeskiej firmy "Jan Tucek" - kupiono w 1910 roku. Polichromia wewnątrz kościoła została przemalowana przez Szymona Zina w latach 1880-1889.
Obok kościoła stoi zabytkowa dzwonnica z 1777 roku. Jej budowniczym jest profesor Akademii Zamojskiej, fundator i budowniczy kościoła w Goraju ks. Infułat Baltazar Dulewski.
Kościół pod wezwaniem Św. Rocha
Kościół drewniany z drzewa modrzewiowego został wybudowany za miastem przez mieszczan tarnogrodzkich około 1624 roku. Kościół jest poświęcony św. Rochowi, patronowi od zarazy. W ostatnich latach został gruntownie odnowiony z zachowaniem dawnej świetności. W kościele znajdują się: wczesnobarokowy ołtarz, osiemnastowieczne barokowe organy, krucyfiks w stylu rokokowym oraz kropielnica z graniu przy wejściu do świątyni. Kościół ten jest najstarszym drewnianym kościółkiem na Zamojszczyźnie.
Do parafi należą miejscowosci:
Korchów I, Korchów II, Luchów Górny, Płusy, Tarnogród, Wola Różaniecka
Kościoły filialne:
- Tarnogród - kościół p.w. św. Rocha
- Korchów
- Wola Różaniecka
Odpusty:
06 sierpnia - Przemienienie Pańskie (kościół parafialny)
16 sierpnia - św. Rocha (kościół św. Rocha)
3 Maja - NMP Królowej Polski (Korchów)
Niedziela przed 16 lipca - NMP z Góry Karmel (Wola Różaniecka)
Powołania z terenu parafii:
ks. Wincenty Cap (archidiec. lubelska), ks. Waldemar Dudziński, ks. Wiesław Lipka (archidiec. warmińska), ks. Ryszard Lis (archidiec. lubelska), ks. Janusz Rzeźnik (archidiec. lubelska), ks. Jan Sereda (CSMA), ks. Jan Strep (archidiec. lubelska), ks. Jacek Zieliński, o. Dariusz Łysakowski, ks. Krystian Bordzań, ks. Adam Mulawa, ks. Ryszard Bordzań, ks. Maciej Banach
Księża pochowani na miejscowym cmentarzu:
ks. Konstanty Polaczek, ks. Edmund Bogusławski, ks. Michał Larwiński, ks. Michał Krypiakiewicz, ks.Jan Bieniasiewicz, ks. Antoni Mulawa, ks. Edward Ludwicki
Róże Różańcowe
„Różaniec to moja ulubiona modlitwa! (...) Wspaniała w jej prostocie i jej głębi. Z głębi serca zachęcam wszystkich do jej odmawiania".
św. Jan Paweł II
Żywy Różaniec to wspólnota religijna osób świeckich, które codziennie odmawiają tajemnice różańca. Wspólnoty te często nazywane są Różami. Pierwsze Bractwo Różańcowe założył w 1470 r. bł. Alanus de Rupe. Również w Polsce począwszy od średniowiecza, stawały się one popularną formą modlitwy. Do Bractwa Różańcowego należeli m. in. królowie Zygmunt Stary, Stefan Batory, Jan III Sobieski i wybitni wodzowie - Tadeusz Kościuszko i Kazimierz Pułaski.
Rozpoczynając 25 rok swojego pontyfikatu, bł. Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym „Różaniec Dziewicy Maryi” ogłosił Rok Różańca (okres od października 2002 do października 2003 roku). Wtedy też Ojciec Święty wprowadził nową część różańca, tajemnice światła, uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, „aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii”. Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, a żywe Róże składają się z 20 osób.
Obietnice różańca świętego - obietnice będące treścią tzw. objawienia prywatnego bł. Alana de Rupe. Obietnic tych jest piętnaście, tyle ile pierwotnie (przed zmianą dokonaną przez papieża Jana Pawła II 16 października 2002 r.) było tajemnic różańca. Oto one:
1.Ktokolwiek będzie Mi służył przez odmawianie różańca św. otrzyma wyjątkowe łaski
2.Obiecuję Moją specjalną obronę i największe łaski wszystkim tym, którzy będą odmawiać różaniec
3.Różaniec stanie się bronią przeciw piekłu, zniszczy, pomniejszy grzechy, zwycięży heretyków
4.Spowoduje on, że cnoty i dobre dzieła zakwitną; otrzyma on od Boga obfite przebaczenie dla dusz; odciągnie serca ludu od umiłowania świata i jego marności; podniesie je do pożądania rzeczy wiecznych
5.Dusza, która poleci Mi się przez odmawianie różańca, nie zginie
6.Ktokolwiek będzie odmawiał różaniec i odda się rozmyślaniu nad jego świętymi tajemnicami, nigdy nie będzie pokonany przez niepowodzenia Bóg nie będzie karał go w swojej sprawiedliwości, nie zginie śmiercią niespodziewaną; jeżeli będzie sprawiedliwym, wytrwałym w łasce Bożej i będzie godnym życia wiecznego
7.Ktokolwiek będzie miał prawdziwe nabożeństwo do różańca - nie umrze bez sakramentów Kościoła
8.Wierni w odmawianiu różańca będą mieli w życiu i przy śmierci światło Boże i pełnię Jego łaski
9.Uwolnię z czyśćca tych, którzy mieli nabożeństwo do różańca świętego
10. Wierne dzieci różańca zasłużą na wysoki stopień chwały w niebie
11.Otrzymacie wszystko o co prosicie przez odmawianie różańca
12.Wszystkich, którzy rozpowszechniają różaniec będę wspomagała w ich potrzebach
13.Otrzymałam od Mojego Boskiego Syna obietnicę, że wszyscy obrońcy różańca będą mieli za wstawienników cały dwór niebieski w czasie życia i w godzinę śmierci
14.Wszyscy, którzy odmawiają różaniec są moimi synami i braćmi mojego jedynego syna Jezusa Chrystusa
15.Nabożeństwo do Mojego różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do nieba
Żywy różaniec oznacza
a) życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego. Różaniec jest modlitwą ewangeliczną, ponieważ zawiera Modlitwę Pańską i Pozdrowienie Anielskie oraz ewangeliczne tajemnice naszego odkupienia. Z tego powodu Różaniec nazywamy streszczeniem Ewangelii. b) życie wiarą, nadzieją i miłością, należeć bowiem do żywego różańca znaczy wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, oraz kochać Boga i ludzi.
Żywy różaniec składa się z tzw. Żywych Róż. Każda Róża posiada dwadzieścia osób, z których każda odmawia codziennie jeden dziesiątek różańca czyli jedną tajemnicę, połączoną z rozważaniem. W ten sposób odmawiany jest w Róży codziennie cały różaniec - dwadzieścia tajemnic. Jest to jakby wieniec różany składany u stóp Królowej.
Przyjmowanie do żywego różańca dokonuje się w kościele, najlepiej przy ołtarzu Matki Bożej, po Mszy świętej stosownym lub nabożeństwie.
W każdej parafii należy prowadzić Księgę Żywego Różańca, do której wpisuje się imię i nazwisko przyjętych. Na czele Róży stoi zelator lub zelatorka oraz ich zastępcy. Zelatorów mogą wybierać sami członkowie żywego różańca przy współudziale ks. opiekuna. Każda róża obiera sobie patrona, od którego bierze nazwę. Wszyscy zelatorzy żywych róż tworzą radę żywego różańca, która spośród siebie wybiera przełożonego i zastępcę.
W każdej parafii należy prowadzić Księgę Żywego Różańca, do której wpisuje się imię i nazwisko przyjętych. Na czele Róży stoi zelator lub zelatorka oraz ich zastępcy. Zelatorów mogą wybierać sami członkowie żywego różańca przy współudziale ks. opiekuna. Każda róża obiera sobie patrona, od którego bierze nazwę. Wszyscy zelatorzy żywych róż tworzą radę żywego różańca, która spośród siebie wybiera przełożonego i zastępcę.
Raz w miesiącu członkowie żywego różańca dokonują zmiany tajemnic różańcowych. Zmiana tajemnic w kościele następuje po Mszy św. lub po wieczornym nabożeństwie. Zawsze przewodniczy jej kapłan, który w kilku słowach zachęca do życia chrześcijańskiego, podaje miesięczną intencję, błogosławi tajemnice przyniesione do ołtarza, wymienia nazwiska zmarłych w ostatnim miesiącu członków żywego różańca, odmawia jeden dziesiątek Różańca i kończy nabożeństwo pieśnią maryjną.
Obowiązki w żywym różańcu
-zapisanie imienia w Księdze i odmawianie codziennie jednego dziesiątka różańca
-uczestnictwo w comiesięcznej zmianie tajemnic różańcowych
-częste przystępowanie do Sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych -rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską
-odważne stawanie w obronie wiary chrześcijańskiej i Kościoła -udział w pogrzebie zmarłego członka żywego różańca oraz w modłach za spokój jego duszy.
KOŁO MISYJNE DZIECI
Koło misyjne działające przy naszej parafii jest jedną z form zaangażowania się w PDMD – Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci. Zajęcia koło misyjnego są skierowane do uczniów klas szkoły podstawowej zainteresowanych tematyką misyjną.
CELE I ZADANIA KOŁA MISYJNEGO
Cele ogólne:
• pielęgnowanie i troska o misję Kościoła wyrażoną w słowach Jezusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”,
• uwrażliwienie najmłodszych chrześcijan na potrzeby ich braci nieznających jeszcze Chrystusa,
• rozpalenie w sercach katolickich dzieci miłości do misji oraz poczucia solidarności, tak duchowej jak i materialnej, wobec rówieśników na całym świecie.
Cele szczegółowe:
• budzenie i rozwój świadomości oraz gorliwości misyjnej wśród dzieci,
• włączenie się w konkretną działalność misyjną Kościoła,
• uczenie się otwartości i bezinteresowności – być darem z siebie dla innych,
• zaszczepienie solidarności pomiędzy dziećmi różnych kontynentów,
• poznawanie i wdrażanie w życie papieskich intencji misyjnych na cały rok,
• poznawanie krajów misyjnych (historia, geografia, przyroda, wiara, Kościół),
• poznawanie sylwetek znanych misjonarzy i misjonarek,
• poszukiwanie wśród misjonarzy wzorców do naśladowania,
• poznawanie pracy misjonarzy,
• nawiązywanie kontaktów z misjonarzami,
• modlitwa za misjonarzy i o rozwój misji,
• udział w diecezjalnym spotkaniu Kół Misyjnych
• kolędowanie na rzecz dzieci z krajów misyjnych
• integracja grupy rówieśniczej,
• rozwijanie zdolności i zainteresowań oraz twórczego myślenia,
• kształtowanie postawy otwartości i tolerancji wobec ludzi innych ras, wyznań, innej kultury.
• uwrażliwienie najmłodszych chrześcijan na potrzeby ich braci nieznających jeszcze Chrystusa,
• rozpalenie w sercach katolickich dzieci miłości do misji oraz poczucia solidarności, tak duchowej jak i materialnej, wobec rówieśników na całym świecie.
Cele szczegółowe:
• budzenie i rozwój świadomości oraz gorliwości misyjnej wśród dzieci,
• włączenie się w konkretną działalność misyjną Kościoła,
• uczenie się otwartości i bezinteresowności – być darem z siebie dla innych,
• zaszczepienie solidarności pomiędzy dziećmi różnych kontynentów,
• poznawanie i wdrażanie w życie papieskich intencji misyjnych na cały rok,
• poznawanie krajów misyjnych (historia, geografia, przyroda, wiara, Kościół),
• poznawanie sylwetek znanych misjonarzy i misjonarek,
• poszukiwanie wśród misjonarzy wzorców do naśladowania,
• poznawanie pracy misjonarzy,
• nawiązywanie kontaktów z misjonarzami,
• modlitwa za misjonarzy i o rozwój misji,
• udział w diecezjalnym spotkaniu Kół Misyjnych
• kolędowanie na rzecz dzieci z krajów misyjnych
• integracja grupy rówieśniczej,
• rozwijanie zdolności i zainteresowań oraz twórczego myślenia,
• kształtowanie postawy otwartości i tolerancji wobec ludzi innych ras, wyznań, innej kultury.
Opiekunem koła misyjnego w naszej parafii jest ks. Rafał Ćwikła. Spotkania odbywają się w każdą środę o godz.16.00 w Oratorium św. Jana Pawła II